Senator Gabriela Cwojdzińska oraz Profesor Andrzej Cwojdziński HONOROWYMI OBYWATELAMI MIASTA Koszalin
Z wielką radością i satysfakcją informujemy, że w dniu 2 grudnia 2020 r. na XXIV Sesji Rady Miejskiej w Koszalinie została podjęta uchwała o nadaniu tytułu HONOROWY OBYWATEL MIASTA Senator Gabrieli Cwojdzińskiej oraz Profesorowi Andrzejowi Cwojdzińskiemu. Jest to piękne ukoronowanie Ich kilkudziesięcioletniej pracy na rzecz muzyki w mieście, regionie, kraju oraz naszego Stowarzyszenia.
Serdecznie gratulujemy!
Andrzej Cwojdziński ur. 25 stycznia 1928 w Jaworznie koło Chrzanowa, polski dyrygent, kompozytor i pedagog muzyczny. W latach 1947-1953 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie pod kierunkiem Artura Malawskiego. Działalność muzyczną rozpoczął jako dyrygent chóru Filharmonii Krakowskiej. W latach 1955-1957 był asystentem dyrygenta w Filharmonii Łódzkiej, następnie objął funkcje dyrektora, dyrygenta i kierownika artystycznego Filharmonii w Lublinie, które pełnił do 1963. Od 1964 zajął analogiczne stanowiska w Filharmonii w Koszalinie, którą kierował do 1979, będąc zarazem inicjatorem i kierownikiem artystycznym Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku (1967-1999) oraz Kołobrzeskich Wieczorów Wiolonczelowych (1972-1980). Kilkakrotnie sprawował kierownictwo Światowego Festiwalu Chórów Polonijnych w Koszalinie oraz Koszalińskich Koncertów Organowych. Od 1976 docent. W latach 1991-1999 profesor Akademii Muzycznej w Gdańsku i Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Słupsku. A. Cwojdziński występował gościnnie jako dyrygent w ZSRR, NRD, Czechosłowacji, Bułgarii, Rumunii, Jugosławii i na Węgrzech. Za działalność artystyczną i organizatorską wyróżniony został nagrodą miasta Lublina i województwa koszalińskiego. Otrzymał m.in. nagrodę II stopnia Ministra Kultury i Sztuki (1977) oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983).
Gabriela Teresa Cwojdzińska z domu Goślińska ur. 21 lutego 1928 w Poznaniu – polska pedagog, pianistka, działaczka społeczna, opozycjonistka w okresie PRL, senator I kadencji. Urodziła się w rodzinie o tradycjach muzycznych, od 1938 w poznańskim konserwatorium uczyła się gry na fortepianie. Od 1943 zajmowała się działalnością kolporterską w ramach Armii Krajowej. Jednocześnie w latach okupacji kontynuowała edukację muzyczną na prywatnych lekcjach u Haliny Ekier (siostry Jana Ekiera) w Krakowie. Po wojnie nadal była jej uczennicą – w Średniej Szkole Muzycznej w Krakowie. Od 1949 występowała w chórze Filharmonii Krakowskiej, od 1955 zajmowała się redakcją programów koncertowych (w Łodzi i Krakowie). W 1958 ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Krakowie w specjalności teoria muzyki, pracę dyplomową przygotowując pod kierunkiem Aleksandra Frączkiewicza. Do 1964 pracowała w szkołach muzycznych w Lublinie – w liceum muzycznym uczyła przedmiotów teoretycznych, w szkole podstawowej muzycznej prowadziła lekcje gry na fortepianie, akompaniowała w audycjach szkolnych w Filharmonii Lubelskiej. Następnie do 1978 była pedagogiem w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia w Koszalinie, a także pianistką w Filharmonii Koszalińskiej. Prowadziła z mężem studium organistowskie w Wyższym Seminarium Duchownym w Koszalinie. Wchodziła w skład Koszalińskiego Trio Fortepianowego. W 1980 zaangażowała się w tworzenie miejskiego Klubu Inteligencji Katolickiej i "Solidarności". Była wiceprzewodniczącą komisji zakładowej w swoim miejscu pracy, wchodziła w skład regionalnego komitetu zajmującego się więźniami politycznymi. Po wprowadzeniu stanu wojennego współpracowała z podziemiem. 3 maja 1982 została internowana, zwolniono ją 31 sierpnia tego samego roku. Kontynuowała działalność na rzecz pomocy represjonowanym i ich rodzinom (we współpracy m.in. z Komitetem Prymasowskim). Kierowała diecezjalnym komitetem biskupim zajmującym się taką działalnością. W swoim domu zorganizowała punkt dystrybucji nielegalnych wydawnictw. Zajmowała się też redagowaniem, drukiem i kolportażem pism "CDN" i "Gazety Wojennej". W 1984 ponownie została zatrzymana za przewożenie ulotek, a także sztandaru ufundowanego przez byłych internowanych.Od 1989 do 1991 była senatorem I kadencji z ramienia Komitetu Obywatelskiego, reprezentując województwo koszalińskie. W wyborach parlamentarnych pokonała m.in. ówczesnego ministra, Aleksandra Kwaśniewskiego. W trakcie kadencji należała do Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, później przystąpiła do Parlamentarnego Klubu Unii Demokratycznej. Brała udział w pracach Komisji Kultury, Środków Przekazu, Nauki i Edukacji Narodowej oraz Komisji Spraw Emigracji i Polaków za Granicą. Nie ubiegała się o reelekcję, rezygnując z aktywności politycznej.W 1990 była wśród założycieli Stowarzyszenia "Wspólnota Polska", przez trzynaście lat zasiadała w jego władzach krajowych i regionalnych. Prowadziła aktywną działalność społeczną jako pedagog muzyczny w Koszalinie: organizowała koncerty umuzykalniające dla dzieci i młodzieży oraz w 1992 zainicjowała Warsztaty Artystyczne Chórów Polonijnych, sesje naukowo-artystyczne pedagogów muzycznych, kursy metodyczne dla nauczycieli szkół muzycznych. Udzielała się także w takich organizacjach, jak Związek Zawodowy Pracowników Kultury i Sztuki, Związek Nauczycielstwa Polskiego, Stowarzyszenie Polskich Artystów Muzyków (członek zarządu Sekcji Pedagogów.
