Zmarł wybitny dyrygent Antoni Wicherek
fot. Zygmunt Szpaderski
Antoni Wicherek (ur. 18 lutego 1929 w Żorach, zm. 20 lutego 2015 w Warszawie) – wybitny dyrygent i organizator życia muzycznego, Prezes Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków w latach 2002-2011. Wykształcenie muzyczne zdobył w PWSM we Wrocławiu, gdzie w 1954 r. ukończył z odznaczeniem klasę dyrygentury Kazimierza Wiłkomirskiego i Adama Kopycińskiego. Ponadto ukończył aspiranturę pod kierunkiem Waleriana Bierdiajewa w warszawskiej PWSM oraz kształcił się w Wenecji w Conservatorio Benedetto Marcello. W 1952 na Uniwersytecie Wrocławskim otrzymał dyplom ukończenia Wydziału Prawa. Jako dyrygent zadebiutował w 1954 r. w Operze Wrocławskiej prowadząc operę M. Rimskiego-Korsakowa Złoty Kogucik. W latach 1957-1962 był dyrygentem Opery Poznańskiej (przygotował tam m.in. prapremierę Komendanta Paryża W.Rudzińskiego), od 1962 do 1981 związał się z Teatrem Wielki w Warszawie, gdzie w latach 1973-1981 piastował stanowisko pierwszego dyrygenta i kierownika artystycznego. Wprowadził na scenę warszawską kilka mniej znanych polskiemu widzowi oper, promował polską twórczość (przygotował m.in. polskie premiery Diabłów z Loudun i Pasji Łukaszowej K. Pendereckiego, prapremiery Chłopów i Odprawy posłów greckich W. Rudzińskiego), zrealizował wiele znaczących przedstawień, m.in. Konsula G.C. Menottiego, Halkę i Parię S. Moniuszki, a także Tannhausera i Holendra tułacza i – w 1993 r. – Parsifala R. Wagnera. W sezonie 1981-1982 kierował Państwową Operą i Filharmonią w Kairze, 1982-1987 prowadził orkiestry symfoniczne i spektakle operowe w Szwajcarii i RFN (w Dusseldorfie, w Karlsruhe, Wiesbaden, Gelsenkirchen, Berlinie), a w latach 1984-1990 był dyrektorem muzycznym opery w Oberhausen. W tym czasie współpracował też z polskimi placówkami muzycznymi, a po powrocie do kraju objął stanowisko dyrektora naczelnego i artystycznego Teatru Wielkiego w Łodzi (1991-1994), gdzie poprowadził premierę opery R. Twardowskiego Lord Jim oraz premierę Odprawy posłów greckich. Przygotował także polską premierę opery Król Ubu Krzysztofa Pendereckiego (spektakl wyróżniony Nagrodą Orfeusza z okazji festiwalu Warszawska Jesień 1994) oraz szereg innych muzycznych utworów, które od wielu lat nie gościły na polskich scenach i estradach koncertowych, czego przykładem jest premiera opery I.J. Paderewskiego Manru w 1990 r. na scenie Opery Wrocławskiej.
Z polskimi zespołami odbył wiele podróży artystycznych, a także realizował gościnnie spektakle muzyczne i koncertowe za granicą i uczestniczył w festiwalach muzycznych (w Berlinie, Bukareszcie, Lizbonie. Madrycie, Montrealu, Moskwie, Sofie, Stambule i inny); wszędzie popularyzował utwory kompozytorów polskich, a szczególnie S. Moniuszki. Kierował trze realizacjami muzycznymi polskich spektakli w teatrach operowych Ankary, Hasselt (Holandia), Madrytu, Leningradu, Lizbony, Lozanny (Szwajcaria), Lwowa, Nowego Jorku i innych miast Stanów Zjednoczonych, Odessy, Stambułu, Sztokholmu, Tbilisi, Wiesbaden, Wilna, Xanten (Niemcy). 16 października 1988 brał udział jako dyrygent w galowym koncercie w Katedrze św. Patryka w Nowym Jorku z okazji 10. rocznicy pontyfikatu Jana Pawła II.
Był jurorem IV Międzynarodowego Konkursu Dyrygentów im. G. Fitelberga w Katowicach.
Dokonał wielu nagrań, m.in. opery Eros i Psyche i baletu Pan Twardowski L. Różyckiego i Odprawa posłów greckich W. Rudzińskiego, a w 1999 r. otrzymał „Złotą Płytę” za nagranie w 1998 Halki. Nagranie to było trzykrotnie emitowane przez telewizję australijską.
W latach 1969-1976 równoległe z pracą artystyczną zajmował się pedagogiką na stanowisku docenta PWSM w Warszawie.
Za pracę artystyczną otrzymał wiele odznaczeń państwowych, odznak honorowych, listów gratulacyjnych, dyplomów oraz medali polskich i zagranicznych: Złoty Krzyż Zasługi (1970 r.), Krzyż Kawalerski OOP (1977 R.), Krzyż Komandorski OOP (2005 r.), Odznakę „Zasłużony Działacz Kultury” (1975 r.), Złotą Odznakę Honorową „Za Zasługi dla Warszawy’, Odznakę Honorową „Za Zasługi dla Miasta Poznania” (1975 r.), Złotą Odznakę SPAM (2004 R.), Złoty Medal Zasłużony Kulturze – „Gloria Artis” (2006 r.).
KJS
Pani Hannie Lisowskiej oraz rodzinie składamy najserdeczniejsze wyrazy współczucia.
